Paryż (Place Charles-de-Gaule - Francja)

(Zdjęcia własne)

Aux morts pour la France

lors de la guerre d'Algerie et

des combat de Tunisie et du Maro 

1952 - 1962

"Zmarłym dla Francji 

w czasie wojny algierskiej 

w walce ...

1952 1962"

28.02.2014

Al. Jerozolimskie 105 (Śródmieście)

(Zdjęcie własne).

Miejski System Informacji

Aleje Jerozolimskie
Dawna droga narolna dóbr Kałęczyna

od 1774 r. prowadziła od rogatek Jerozolimskich

do osady Nowa Jerozolima (założonej przez A. Sułkowskiego

dla ludności żydowskiej) i była wówczas nazywana

drogą Jerozolimską, a następnie ulicą Jerozolimską,

od początku XIX w., gdy przeprowadzono jej bieg do Wisły,

nazywała się Aleją Jerozolimską i tak też w 1919 r.

Taki napis widnieje na kamienicy w Al. Jerozolimskich 105 w Warszawie w jakże uroczym otoczeniu wentylatorów klimatyzacji. Estetyka w sam raz dla głównej ulicy Warszawy.

(Zdjęcie własne).

W różnych okresach ulica nazywała się: „Droga Jerozolimska”, „Ulica Jerozolimska”, „Bahnhofstarsse”  (Dworcowa)  a  na  różnych  swoich  odcinkach również  „Aleja 3 maja”, „Reichstraasse” (Rzeszy), „Ostlandstarsse” (Ziem wschodnich) i „Aleja Sikorskiego”. 

Nazwa ulicy pochodzi ona od istniejącego w XVIII wieku na zachód od obecnego pl. Zawiszy osiedla żydowskiego "Nowa Jerozolima", założonego na terenie jurydyki Bożydar-Kałęczyn należącej do Augusta Sułkowskiego. Osiedle zostało zburzone w 1776 r. przez mieszkańców, którzy obawiali się konkurencji "zagranicznej". Ulicę ostatecznie wytyczono w latach 1823 - 1824. W 1845 r. przy skrzyżowaniu z Marszałkowską wybudowano dworzec wiedeński według projektu Henryka Markoniego, który wyglądał tak. 

W latach 1904–1913 wybudowano wiadukt prowadzący do mostu im. Ks. Józefa Poniatowskiego. W latach 1921 - 1932 wybudowano pod powierzchnią ulicy tunele kolei średnicowej. W czasie drugiej wojny światowej większość zabudowy ulicy została zniszczona a po wojnie postanowiono odbudować Warszawę nie odwołując się do przedwojennego charakteru miasta. Wystarczy spojrzeć na Pałac Kultury i nauki imienia Stalina. Mało kto wie, że przed II wojną światową architekt J. Nagórski zaprojektował i zaprezentował w prezydentowi Ignacemu Mościckiemu i prezydentowi miasta Stefanowi Starzyńskiemu projekt dwustumetrowego wieżowca (w stylu art deco) o nazwie „Wieża Niepodległości” (z nadajnikiem radiowym na szczycie) bardzo podobny do powojennego Pałacu Kultury i Nauki. Przeznaczono dla niego miejsce na dzisiejszym rondzie Waszyngtona.

24.02.2014

Konrad Guderski - Warszawa, ul Saska 68 (Saska Kępa)

W tym domu mieszkał

inżynier podporucznik

Konrad Guderski

organizator i dowódca obrony

poczty polskiej w Gdańsku

poległ 1 września 1939 r.

na historycznym posterunku

Rzeczy Pospolitej Polskiej

1 IX 1981 Warszawa

Ten napis został odsłonięty w 42 rocznicę jego śmierci, tuż przed ogłoszeniem stanu wojennego.

(Zdjęcia własne).

KONRAD GUDERSKI pseudonim „Konrad” urodził się 19 lutego 1900 r. w Piotrkowie Trybunalskim. Dzieciństwo spędził w Pruszkowie. W 1918 r. brał udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie. Inżynier wodny, pracował przy regulacji Wisły, dowódca obrony Poczty Polskiej. Zginął 1 września 1939 r. w Gdańsku jako jeden z pierwszych obrońców Poczty. W tym dniu Niemcy dokonały agresji na Polskę bez wypowiedzenia wojny. W pierwszej kolejności   atakując Westerplatte i Pocztę Polską w Gdańsku. Jednocześnie ogłoszono włączenie Wolnego Miasta Gdańska do III rzeszy. Podczas I wojny światowej należał do Polskiej Organizacji Wojskowej. Absolwent Gimnazjum im. Rejtana w Warszawie. Studiował na politechnice w Warszawie i Lwowie. Podporucznik rezerwy, zatrudniony jako ekspert zagadnień wodnych w Ministerstwie Spraw Wojskowych i w Sztabie Generalnym WP. Wiosną 1939 r. skierowany przez Ministerstwo Spraw Wojskowych do Gdyni gdzie w konspiracji przygotowywał obronę Poczty Polskiej. Przeprowadził szkolenie wojskowe jej pracowników. Pod koniec sierpnia 1939 mianowany dowódcą planowanej obrony gmachu poczty. W związku z konspiracyjnym charakterem jego działań i śmiercią większości świadków został zidentyfikowany dopiero w 1947. Jego nazwiskiem nazwano ulice na Osiedlu Świętokrzyskim w Gdańsku oraz na pobliskim osiedlu Gocław w Warszawie.

20.02.2014

Witold Lutosławski – Warszawa, ul. Śmiała 39 (Żoliborz)

W dziesiątą rocznicę śmierci 4 lutego 2004 r. na ścianie willi przy ul. Śmiałej 39, gdzie mieszkał  i tworzył została odsłonięta pamiątkowa tablica. Napis na tablicy: 

1913

1994 

Witold Lutosławski 

kompozytor 

mieszkał i tworzył w tym domu w latach 1968-1994

Urodzony w Warszawie polski kompozytor współczesny, dyrygent i pianista. Jeden z najwybitniejszych obok Fryderyka Chopina, Karola Szymanowskiego, Wojciech Kilara i Henryka Mikołaja Góreckiego. Pochodził z Drozdowa k. Łomży. Urodził się w rodzinie ziemiańskiej (herbu Jelita).

Komponował już w wieku 9 lat.Uczęszczał do gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. W 1931 zdał maturę, po czym rozpoczął studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim, które przerwał po roku. Podjął studia w konserwatorium - ukończył je w 1937. Na początku II wojny światowej walczył jako żołnierz - telegrafista przeciwko Niemcom. Trafił do niewoli z której uciekł i wrócił do Warszawy. W czasie okupacji zarabiał na życie grając w warszawskich kawiarniach. Uczestniczył też w tajnych koncertach w domach prywatnych. Prawie wszystkie kompozycje sprzed i z okresu wojny zaginęły. Po wojnie Lutosławski pracował w polskim radiu. W latach 50 zarabiał na życie komponując muzykę teatralną i radiową oraz piosenki. Od początku związany był z festiwalem "Warszawska Jesień". Jako jedyny uczestniczył w jej pracach nieprzerwanie przez 37 lat. Jako członek Międzynarodowej Rady Muzycznej przy UNESCO spowodował, że w 1969 z jego inicjatywy przyjęto pierwszą ustawę potępiającą nadużywanie muzyki w miejscach publicznych i prywatnych, jako naruszenie prawa człowieka do spokoju i ciszy. Uważał, że muzyka dobiegająca zewsząd i ciągle nie tylko męczy, ale także tępi wrażliwość na prawdziwą muzykę.

W latach stanu wojennego (1981- 1983) unikał obecności w życiu publicznym. W 1989 roku zdecydowanie opowiedział się po stronie „Solidarności” i jako jedyny reprezentował środowisko muzyczne w Komitecie Obywatelskim przy Lechu Wałęsie. Od 1946 był żonaty z Marią Danutą Dygat (primo voto Bogusławską), siostrą Stanisława Dygata (pisarza). Umarł w Warszawie bezdzietnie.

19.02.2014